آدم بزرگتر که ميشه ترس از دست دادن داشته ها و به دست نياوردن نداشته ها رو بيشتر احساس ميکنه. مثل از دست دادن پدر و مادر.
با هر خبر فوت يکي از نزديکان مقايسه توي ذهن شروع ميشه، اينکه خب، فلاني چند سالش بود که حالا پدرش مرده يا اوني که مرده چند سالش بوده. 60؟70؟ خب پدر من 58 سالشه، ولي خيلي سر حالتر از اونه. يا مادرم، مشکل قلبي داره ولي هيچوقت نخواسته در موردش با ما حرف بزنه، يني اين مشکل جديه؟ چرا پدرم مرتب بهش ميگه "بهت ميگم بيا بريم دکتر"؟
راستش هيچوقت سعي نکردم از اصل موضوع با خبر بشم. دونستنش بيشتر عذابم ميده.
حتي وقتي برادرم ميره تبريز آمار تصادفات جاده اي رو بررسي ميکنم.
در کنار اين فکرهاي آزار دهنده تمام نداشته هام جلوي چشمام رژه ميرن، تمام آرزوهايي که داشتم و کلي زمان براي رسيدن بهشون متصور بودم.
اما حالا انگار زمان سريعتر از چيزي که فکر ميکردم در حال گذره.
حتي خيلي از آرزوهامو فراموش کردم، به عمد شايد.
سعي ميکنم مثل خيلي هاي ديگه با توقعات پايين زندگي کنم ولي موفق نميشم، به اين نتيجه رسيدم که سطح توقعاتم با تلاشي که ميکنم باهم نميخونه. بعضي وقت هام کلن از دست من خارجه، مثل اينه که بخواي از آبشاري که داره ميريزه بالا بري. خواستم بگم يني مثل برعکس مسير رودخونه شنا کردن نيس که با تلاش بيشتر عملي بشه.
بچه که بودم خيلي از دوستام پدربزرگ يا مادربزرگ نداشتن و من از اينکه از هر کدوم 2تا داشتم احساس غرور ميکردم، فکر ميکردم بي نقصم. حتي خاله و عمه و عمو و دايي هم 2تا داشتم. هيچوقتم فکر نميکردم اين تقارني که باعث ميشد زندگيه من کامل به نظر برسه يه روز به هم بخوره.
حالا تنها يه مادربزرگ پير دارم که ديگه نميتونه دست منو بگيره از خيابون رد کنه و منو تا مدرسه برسونه، منم که بايد برم دم در و دقيقن دم در واستم که سوار ماشينش کنم و برسونمش جايي که ميخواد بره. ماهي يه بار بيارم خونه خودمون و اون از تعداد پله هامون شاکي شه.
حتي از 2تا داييام هم تنها يک دايي باقي مونده که اونم بالقوه است.
به هم خوردن نظم زندگیم خیلی آروم آروم اتفاق افتاد، الان که فکرشو میکنم میبینم زخم ها خیلی سطحی وارد میشدند ولی پشت سر هم، و روی همون زخم قبلی که خوب نشده بود.
من برای از دست دادن هیچکدوم از عزیزام گریه نکردم، چون انگار همیشه پر از امید بودم. آخرین بار سال دوم دانشگاه بودم که مادربزرگ مادریم فوت کرد. هنوز اونقد بزرگ نشده بودم که آرزوهامو از دست بدم، پس گریه نکردم.
این روزها حتی برای خشک شدن کاکتوس 1ساله ی توی اتاقمم اشک میریزم.
با هر خبر فوت يکي از نزديکان مقايسه توي ذهن شروع ميشه، اينکه خب، فلاني چند سالش بود که حالا پدرش مرده يا اوني که مرده چند سالش بوده. 60؟70؟ خب پدر من 58 سالشه، ولي خيلي سر حالتر از اونه. يا مادرم، مشکل قلبي داره ولي هيچوقت نخواسته در موردش با ما حرف بزنه، يني اين مشکل جديه؟ چرا پدرم مرتب بهش ميگه "بهت ميگم بيا بريم دکتر"؟
راستش هيچوقت سعي نکردم از اصل موضوع با خبر بشم. دونستنش بيشتر عذابم ميده.
حتي وقتي برادرم ميره تبريز آمار تصادفات جاده اي رو بررسي ميکنم.
در کنار اين فکرهاي آزار دهنده تمام نداشته هام جلوي چشمام رژه ميرن، تمام آرزوهايي که داشتم و کلي زمان براي رسيدن بهشون متصور بودم.
اما حالا انگار زمان سريعتر از چيزي که فکر ميکردم در حال گذره.
حتي خيلي از آرزوهامو فراموش کردم، به عمد شايد.
سعي ميکنم مثل خيلي هاي ديگه با توقعات پايين زندگي کنم ولي موفق نميشم، به اين نتيجه رسيدم که سطح توقعاتم با تلاشي که ميکنم باهم نميخونه. بعضي وقت هام کلن از دست من خارجه، مثل اينه که بخواي از آبشاري که داره ميريزه بالا بري. خواستم بگم يني مثل برعکس مسير رودخونه شنا کردن نيس که با تلاش بيشتر عملي بشه.
بچه که بودم خيلي از دوستام پدربزرگ يا مادربزرگ نداشتن و من از اينکه از هر کدوم 2تا داشتم احساس غرور ميکردم، فکر ميکردم بي نقصم. حتي خاله و عمه و عمو و دايي هم 2تا داشتم. هيچوقتم فکر نميکردم اين تقارني که باعث ميشد زندگيه من کامل به نظر برسه يه روز به هم بخوره.
حالا تنها يه مادربزرگ پير دارم که ديگه نميتونه دست منو بگيره از خيابون رد کنه و منو تا مدرسه برسونه، منم که بايد برم دم در و دقيقن دم در واستم که سوار ماشينش کنم و برسونمش جايي که ميخواد بره. ماهي يه بار بيارم خونه خودمون و اون از تعداد پله هامون شاکي شه.
حتي از 2تا داييام هم تنها يک دايي باقي مونده که اونم بالقوه است.
به هم خوردن نظم زندگیم خیلی آروم آروم اتفاق افتاد، الان که فکرشو میکنم میبینم زخم ها خیلی سطحی وارد میشدند ولی پشت سر هم، و روی همون زخم قبلی که خوب نشده بود.
من برای از دست دادن هیچکدوم از عزیزام گریه نکردم، چون انگار همیشه پر از امید بودم. آخرین بار سال دوم دانشگاه بودم که مادربزرگ مادریم فوت کرد. هنوز اونقد بزرگ نشده بودم که آرزوهامو از دست بدم، پس گریه نکردم.
این روزها حتی برای خشک شدن کاکتوس 1ساله ی توی اتاقمم اشک میریزم.
No comments:
Post a Comment